Պայքարողին են օգնում, ոչ թե հանձնվողին

Մի թագավոր, իր ծառաների հետ շրջելիս, ճանապարհին տեսնում է մարդու, ով փոսն էր ընկել և համառորեն փորձում էր դուրս գալ փոսից։ Թագավորը հրամայում է օգնել այդ մարդուն։

Ճանապարհին թագավորը տեսնում է փոսն ընկած մեկ այլ մարդու, ով նստել և լալիս էր։ Թագավորը լուռ անցնում է կողքով, և ծառաներից մեկը հարցնում է. «Տե՛ր, ինչու՞ չհրամայեցիր օգնել այդ մարդուն»։

Թագավորը պատասխանում է. «Ինչի՞ն օգնեինք, լացելու՞ն»։

Այս առակը օրերս ինձ պատմեց տավուշեցի ծանոթներիցս մեկը, շեշտելով, որ այն շատ հստակ բնութագրում է մեր երկրի այսօրվա իրական վիճակը։ Եթե ինքներս մեզ չենք օգնում, ո՞վ պետք է օգնի։ Եթե ամեն տեղ նվնվում ու բողոքում ենք, ամեն երկիր գնալիս ինչ-որ մեկից բողոքում ենք, ինչի՞ն օգնեն ուրիշները, մեր բողոքի՞ն, մեզ հետ նստեն նվնվա՞ն։

Պայքարողին են օգնում, ոչ թե հանձնվողին։

Նաիրի Հոխիկյան

Մեկնաբանություններ